Upadamy, by znowu poczuć grunt

Wargi zaciśnięte, zabliźnione jakby
długo jeszcze nie wystygną
od ciepła słów pobladłych
– to one pierwsze zgasły.

Mętne łzy w zmiętych objęciach
skrystalizują się i potoczą
po niewzruszonej dłoni, wystawionej
w powietrze zwiędłe,

– a ja dalej będę czekać
w poezji, w fantazji, w Twoim śnie.