Do złotych oczu

W sobie zamknęłam emocje,
słowa na papier przelewam
i choć na Ziemi tej stoję,
to czuję, że mnie tu nie ma.

Jestem tu ciałem, lecz duszą już nie,
duszą do lasu uciekam,
bo to w lesie resztka prawdziwego życia jest,
lubię z tamtych stron na ludzi patrzeć z daleka.

I tylko oczy złociste przyglądają mi się po cichu,
obecność ich w samotności mi pomaga.
Powiedz mi, proszę, czy wiesz drogi wilku,
do którego właściwie należę świata?