mikroświaty

w niewiedzy mojej o tobie ciężko mi
wstaję okna przecieram tęsknotą
marszczę się

nie pamiętam

imion
spojrzeń krzywych
rzuconych pod nogi
kamizelek nieratunkowych

przebieram
pogardy ziarnka
jak kopciuszek cichy

balu nie będzie
bez orkiestry roztańczyło się
wszystko

człowiek z człowiekiem
najbliższym

złości palce krwawią od napiętych strun