Szklany pałac

Adamie, dziękuję Ci za to, że zechciałeś szukać w tych słowach ukojenia... i za te łzy wzruszenia, które zabłysły poczas czytania Twego "komentarza"...

twe słowa
są powiewem wiatru
w upalne dni
kroplami deszczu
dla suszą spękanej ziemi
promieniami słońca
gdy mróz odbiera oddech

one są jak balsam
dla duszy
zranionej przez los

(jesteś pierwszą osobą, której nie znam, a której słowa tak do mnie trafiają :DDD)

Adamie, to wielki zaszczyt czytać takie słowa, zwłaszcza o tej podróży duszy... Dziękuję...

A co do Twoich wierszy, absolutnie protestuję!:)
Uwielbiam je!
Pozdrawiam serdecznie:)

słowo za słowem
ciepło w sercu się rozlewa
z każdym wersem cudownym
dusza w inny świat się skrada
i chociaż w końcu tutaj wraca
jest inna
o wspaniałe przeżycie
którego twój wiersz jest powodem

...przy Twoich wierszach me strofy nic nie znaczą ...jesteś wspaniała :)))

Dziękuję Wam kochani:)
A ten jasny promień jest spleciony z ciepłych ludzkich uśmiechów jakimi mnie obdarzacie, dziękuję serdecznie!

Nigdy nie sądziłem, że można tak cudownie opisać pejzaż duszy...

Zawsze z największą radością "uchylam drzwi, by przez ten przesmyk, jasności smuga mogła skraść się do wnętrza" :)

Zachwycasz :))

Piszesz Magdaleno bajecznie.Jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki....każdy wers zaklinasz...

Ten "jasny promień", który oświetla mroki duszy niezmiennie obecny jest w Twoich wierszach Madziu, i to chyba dzięki niemu każdy z nas jest tak pozytywnie nastrojony po ich przeczytaniu :))

Miłego, uśmiechniętego dnia życzę :-)

Potrafisz Madziu pięknie prowadzić przez świat magii...Mnie również Twoje słowa nastrajają do radości...
Świeć nam nadal...by do końca ciemność nie przysłoniła idei dla której tutaj się spotykamy...Pozdrawiam...

Dziękuję Romku, rozchmurzyłeś moje niebo tym komentarzem, uśmiech nie znika mi z twarzy, Mistrzu kompelmentów:))