Studnie łez

W kalendarium życia bywają takie dni
Kiedy chandra nie liczy się z umiarem
Tak, że nawet nie tylko to, co się śni
Zdaje się być złowieszczym koszmarem.

Myśli szare, smutku wertepy nawiedzają
Od kwitnących rabat szczęścia oddalone
Tam gdzie studnie łez swoje szyby mają
Nektarem ukojenia pojąc oczy zasmucone.

Czerpać z tych studni, to żaden wstyd
Żadna z łez kropla honoru nie skaleczy
Bo gdy po licu spłynie, to smutku byt
Kresu dokona w zapomnienia niweczy.