paradoksalnie
uwiera mnie krzyk za ścianą
córkę zaszczuć chce matka
słowa na ustach pianą
szmata! zdzira! wariatka!
uwiera mnie wzrok dzieciaka
na billboardach miasta brudnego
wyrok już zapadł: masz raka
lecz nikt nie wyjaśnił dlaczego
uwiera mnie kot podpalony
i psiny łeb roztrzaskany
rozdziobią nas kruki wrony
lub rozdziobiemy się sami
uwiera mnie sznur na szyi
gdy czas tnie z papieru dłonie
czyżby świat się pomylił?
co wisieć ma wpierw utonie
i jeszcze coś mnie uwiera
taki paradoks istnienia
choć nie chcę wcale umierać
od dawna już mnie tu nie ma
13 November 2011, 12:40
masz rację
każdy medal ma dwie strony
a jedna zawsze jest w cieniu8 February 2011, 13:54
Dziękuję Ci za te słowa Mario. Wzruszyły mnie...
Choć wolałabym, żeby ten wiersz w ogóle nie powstał. Ale taka chyba jest cena życia - "uwiera" i nie ma od tego ucieczki... :/Pozdrawiam Cię serdecznie:)
24 January 2011, 15:21
Hm, czy pretensje... raczej rozżalenie... i niemoc, bezsilność w obliczu spraw, na które nie ma się żadnego wpływu, a mimo to - a może właśnie dlatego - tak bardzo bolą...
Dziękuję za opinię Emilio, pozdrawiam:)
24 January 2011, 15:13
Dobry tekst, srogi, surowy. Może z mojego punktu widzenia, doszukałam się takich niezaadresowanych pretensji.