S(t)ymulacja

Udam, że to nic,
gdy oczy suche od łez,
za Twym rozmazanym cieniem podążają.
Gdy serce, nie słyszy już nic,
bo w pustce krzyk duszy,
ogłusza szemraniem.
Udam, że to nic,
gdy we śnie,
jak u świętej dziwki,
wszystkie moje cząstki Tobie się oddają.
Gdy spełnienie,
przerywa rzeczywistość,
i wspomnienie nocy uśmiercam cichym łkaniem.
Udam, że to nic,
gdy na końcu języka,
już tylko w ciszy Cię przywołuję.
I udam, że to nic,
gdy Twą zbłąkaną duszę,
dzięki wspomnieniom,
wciąż jeszcze na własnej skórze,
tak wymownie czuję.