Tuż przed snem

Tuż przed zaśnięciem
Widziałem za oknem śnieżycę
Wokół migoczącej słabo świecy.
Słyszałem też jak świeca krzyczy.

Obraz wykrzywiły tłuste łzy.
Dłonie jak szpony żarły posłanie
A głowę rozsadzał tej świecy krzyk.
Z mojego bólu świeca zbudowała szaniec.

I zobaczyłem jak śnieżyca cichnie.
Znikają z sykiem zimne płaty śniegu.
Wilczy głód wiatru martwym cofa szykiem.
Mroki zebrały trupy cieni poległych.

Serce przestało wierzgać, a zaczęło płakać.
Świeca wzrastała z każdą daną kroplą,
A to zmniejszało ból od kłów hien świata.
Wtedy powieki zgasły rzęsą mokrą.

Tę chwilę, cokolwiek się dalej stanie,
Otulam troskliwie masą perłową
I razem z sercem składam mojej Pani,
Siebie składając mojemu Bogu.

Quid Quidem