stokrotka w śniegu

Faktycznie jakoś tu pusto..., ale to bardzo miłe, że jakiś Elf czuwa i zapala świeczki, tam, gdzie nikogo już dawno nie było.
Dziękuję:)

takie perełki warto;)nie gniewaj się ale ostatnio robię wycieczki po waszych profilach ,bo nie ma czego aktualnie oceniać ,wszyscy się pochowali gdzieś a ja lubię Was i wasze wiersze no i nic nie poradzę haha;)P

Ty to potrafisz odgrzebać, Kate, nawet stokrotkę w śniegu:)
Dziękuję również Tobie Arturze, mam nadzieję, że ocieplenie klimatu w tym sezonie też aktualne;)
M., ja z kolei nie wiem jak mogłam przegapić Wasze komentarze, ale może to i dobrze, bo fajnie dziś odnaleźć takie kwiatki w śniegu!

Pozdrawiam Was ciepło w zimowy poranek dwa lata później... ;)

co za piękny wiersz Madziu;)zabieram

Jak widzę takie Stokrotki, to już wiem, że ocieplenie klimatu nie jest skutkiem dziury ozonowej. ;)
Piękne.
Pozdrawiam stokrotnie. :))

Czy ktoś może mi wytłumaczyć, jak do tego doszło, że przegapiłem ten wiersz?
Całe szczęście, dostrzegłem go dziś...
Jest przepiękny!
Dla mnie zawsze już będziesz mistrzynią poezjowania.
Każde słowo w tym wierszu jest mi bliskie, uosabia Twoją dobrotliwość i wyrozumiałość.
Uczysz by człowiek uśmiechał się, nawet przez łzy.
A może kiedyś, nauczę się i ja...

Słyszę drzwi skrzypnięcie znajome...
Ktoś tak lekko bramę serca przekracza
I zapala iskrą dźwięków łez lampiony
Sercu drogę duszy iskrami wyznacza

Cris, są tacy ludzie, którzy się śnią i tacy, o których się śni... dziękuję za odwiedziny;)

Michał, cieszę się, że ja dostrzegłeś i zatrzymałeś na chwilę przy niej. Dziękuję.

"Stokrotką w śniegu" jest Twój wiersz, Giulietko.
Pozdrawiam ciepło.

...prawda, nie da się zapomnieć...ujmujący...pozdrawiam :)