Prozaiczka filcowa

Tarzam się jak parchaty pies
w brunatnej padlinie jesieni
ocierając z czoła
cienie drzew
wyprężam serce kulawe
w słońcu stłuczone paznokcie zanurzam
grzeję twarz bladą
i oczy mrużę

bukowych liści bezdech
wilgoć gruźliczą wytwarza
i chłodzi zagrzybiały grzbiet
muchomor i wszelka zaraza

trzymam się jakoś
za uchem drapiąc
na przekór życiu
wystawiam jęzor po pracy spocony
a później otwieram najtańsze piwo...

(I patrzę w twe oczy
znudzony krzywo)

marka