pod wiatr
nie pamiętam kto mnie uczył odchodzić
ale nie zdołał mnie ostrzec
że każdy krok bólem powraca
i z kolejnym słońca zachodem
na duszy kładzie się cieniem
czasem stopom brakuje odwagi
idę więc gdzie oczy poniosą
choć im dalej od twoich ramion
tym więcej na drodze kamieni
19 July 2015, 19:02
Miło mi Cię gościć, Joasiu, tak już mam, że pisanie przychodzi mi łatwiej na smutno.
Pozdrawiam serdecznie.
14 July 2015, 19:44
Onejko, tylko na dobrze nastrojonych instrumentach;)
Beti, jak zawsze czytasz głęboko pod warstwą słów, dziękuję.
Marianko, nie wiem, co napisać, ale to dla mnie radość i zaszczyt spotkać tu Kogoś, kto potrafi w jednym komentarzu wlać tyle otuchy i radości. Dziękuję Ci za to, że jesteś naszą Cytatową Dobrą Wróżką;)
14 July 2015, 15:41
jesteś moją radością. Bo radością dla mnie zawsze były osoby utalentowane.
A Ty do nich należysz. Wiesz, co przekazać czytelnikowi i czynisz to w sposób przykuwający uwagę. Twoje teksty nie składają się z oderwanych od siebie metafor.
Dwa ostatnie wersy podobają mi się szczególnie.
z szacunkiem i serdecznością - nicola.
14 July 2015, 14:21
Nigdy nie pamiętamy kto uczył
wystukujemy jedynie kody
aż ból odejmie siłę dla kolejnego kroku.
Piękny wiersz Madź. Zachowam.
:)
14 July 2015, 10:50
fajnie, że zajrzałaś, Dori, a jeszcze z taką refleksją;)
siadaj, kawę musimy wypić;)