***

szła do mnie mądrość niosąc pomarańcze
jak uboga handlarka z nadzieją zgarbioną od spojrzeń
w jej zmarszczce rozkwitł ogród - tam dla mnie ławka i miejsce
każdy siwy owoc z wyszumionych drzew

ofiarowuję jej młodość w wypchanych koszach
niczym święconkę na wiosnę
pisklę smutku co mieszka w orlim gnieździe
i śpiewa

a ona daje mi ziarno
daje ulewę i trwogę
mówi - musisz być teraz słońcem

więc jaśnieję i gasnę
a mądrość wraca do mnie niosąc pomarańcze