Sen o czarnej rzece i zagubieniu

Szeptem swojej własnej drogi

W cieniu słów co są wspomnieniem

Od sufitu do podłogi

Pośród wspomnień co są cieniem

W szczycie wzgórz

Kamiennej ciszy

Wietrze skrzypiec burzy bębnom

Chciałem by mnie usłyszała

Chciałem mieć Ją… Tylko jedną

Zawył blask bez ogni ciepła

I zapomniał mnie na wieki

I tak stałem zapomniany

Z pół butelką na dnie rzeki

I nie szukam pocieszanie

W wiecznej nocy serc przeszłości

Jak ten śmieć wypruty z cienia

Trwam krzywy w doskonałości

Wszystko jedno z kim gdzie sypiam

Wszystko jedno nikt nie czeka

Odmęt słów cicho faluje

Kiedy klnę jak czarna rzeka

Jest mym zmysłem

Jest mą duszą

Płynie we mnie nie przerwanie

Jak muzyka nagiej śmierci

Na tonącym fortepianie

Chłód spowija moje oczy

Ranię Ciebie dla osłody

Nie odpowiem za łzy twoje

Bo mam usta pełne wody

Płynę z niesłyszalną groźbą

Czarnym krzykiem czarnej rzeki

I nie ujdzie ze mnie oddech

Bo wstrzymałem go na wieki

Liczę raz

Zanurzam ręce

Liczę dwa

Przechodzą dreszcze

Raz ostatni łapię zapach

Póki mogę łapać jeszcze

Liczę trzy

Zamykam oczy

Czerń zalewa moje skronie

Dłonie lecą już przed siebie

„Co ma wisieć nie utonie”

Liczę cztery

Chciałem umrzeć…

Ale powiedz mi dlaczego

Zresztą chyba już za późno

Nie wiem gdzie jest dno gdzie niebo

Jednak tonę …

W toni głuchej

Rzeka ścina

Tętno w żyłach

Łykam bo już czas zapomnieć

O płynących w przód godzinach

Zegar staje

Staje oddech

Krew pulsuje

Głucho w dziczy

Nogi się tylko miotają

Jakby spuszczone ze smyczy

Niech miotają to nic nie da

Cisza toni wolę kruszy

Siła nasiąkniętej złości

Ściąga ciało w odmęt duszy

Czarna czarna czarna rzeka

Czego chciałem ? sam już nie wiem ….

I tak leżę zanurzony

Między dnem a snem a niebem