szklanka
stoisz na skraju siebie
odwrócona plecami do świata
dzień się kończy nieubłaganie
szarym palcem pisząc po zmarszczkach
wszystkie ścieżki na szybie zamarzły
zatrzeszczała furtka w ogrodzie
ale trudno nagle rozkwitnąć
gdy zbyt długo tu nikt nie wchodził
jakaś kropla drąży skałę od środka
załamuje kąciki przy wargach
22 October 2020, 10:25
Bardzo Wam dziękuję, że zechcieliście wejść przez tą trzeszczącą furtkę i postać ze mną w tym deszczu!;)
A jak mawiał mój ulubiony bohater filmowy "nie może padać przez cały czas", może dlatego dziś z Wami przyszło słońce!
Pozdrawiam Was słonecznie!
22 October 2020, 06:20
Delikatność przemieniona w słowa.
I to jest poezja.
Pozdrawiam ciepło w deszczowy poranek:)od giulietka i Malusia_035
21 October 2020, 16:57
Nic dziwnego, że słowo KOBIETA, rymuje się ze słowem POETA :)
Bardzo piękny wiersz, o intonacji jak najgłębsze wyznanie, bo choć serce ma w sobie stałość, pewne obrazy ulegają przemianie i udaje Ci się stworzyć świat odrębny, własny, poetycki, który wyrasta z urody świata i piękna życia.
Czyli... Cała Ty! :)Uwielbiam.
I proszę o więcej :)
21 October 2020, 09:57
M jak zawsze ogromnie mi miło czytać Cię przy kawusi ,zamyślasz mnie :)))
Pozdrawiam Cieplutko :)))
21 October 2020, 08:59
21 October 2020, 08:35
Jak zwykle- niezwykle pięknie. ;)
Cieplutkie pozdrowienia!
