Mandala

zamykając świat w spojrzeniach
słowa zdawały się zbytkiem
niczym cała złudna otoczka
czegoś w istocie unikatowego

wciąż marząc o kinestezji
gubiąc cenne perły życia
zapominamy o tym co ważne
rozpraszajac się w pryzmacie

a usta wielokrotnie pytały
o pękające nad nami sklepienie
gdzie szczelinami ucieka niebo
które w końcu dotknie ziemi