spowite obciachem
nieczytelne wiersze
porzucone na pastwę losu
piszę myśląc o Tobie
bezsennymi wciąż nocami
i za dnia parszywą tęsknotą.

wiesz, pokryłam się
warstwą sztuczności
i nauczyłam się płakać
za kulisami mojej twarzy.

wiesz, jeszcze czekam
aż odwrócisz bieg rzeki.
ale telefon żenująco milczy
bez ósemek - cudów świata
co kształtem nieskończonym
w pionie się powtarzały.
kłamczuchy.