Powstańcom Warszawy! O Polskę krwawo toczył bój .

Spowijał miasto dym i kurz, niemym krzykiem patrzały kikuty domów.
To przyszedł czas wojennych burz, nad Warszawą grzmiały gromy.
Już piąty rok warszawski bruk zgrzytał zębami w niemej rozpaczy.
I powstał polski naród, Warszawy kwiat, bo przecież nie mógł inaczej.

I syren ryk, i wybuch bomb, przecinał stolicę głośnym ostrym bólem,
To powstał do walki o wolność swą naród Polski, państwa królów.
Kajdany uciskały ich, serce zżymało się w piersiach polskich matek,
Gdy po ziemi najmilszej ich, chodził but niemieckiegio żołdaka.

Pękały serca matek, żon, bo wojna zabierała ich synów, mężów.
Za nic nie mogły oddać Polski wrogom swym, by faszyzm ich zwyciężył.
Samotnie walczyli polscy żołnierze na ulicach ukochanej Warszawy.
Mężnie walczyła Praga i Wola, bo łańcuch niewoli tak strasznie ciężył.

Leżało w gruzach miasto te, krwią obrońców gęstą rzeką spływając.
O Polskę krwawo toczył bój żołnierz, cywil i nawet nastoletni malec.
A w oczach już nie było łez, spowiły oczy gęste dymy walk ulicznych,
A w sercach kwitła jedna myśl, nie przerażały bombardowania Messerschmittów.

I okrył gęsto ciałem swym, warszawski bruk jej dzielny mieszkaniec.
To o niepodległość od wrażych sił bohatersko bój toczył każdy powstaniec.
Nie zatarł czas ich walki na śmierć o kraj białego orła i flag biało-czerwonych.
Niech zawsze o nich w sercach pamięć tkwi, ich groby w kwiatach toną!