Jesienny smutek

Spod ziemi mąż żonę woła nie da rady uciec biedna Persefona.
Matka wylewa smutku żale kolorowych wiatrów owija się szalem
I targa drzewami, czerwienią pąków kiści
Czasu liść z liściem nie dodają korzyści
Wciąż krzyczy i krzyczy
Wiatr słowa w dal niesie
Gdy wszystko przemija
Już mieszka w nas jesień