spod powiek krople cichej mgły
zmywają maski z twarzy
zwilżają ziemię w której sny
zasiały ziarna marzeń

w zaułku świadomości tkwi
tęsknotą zapisany
tylko kiść purpurowej krwi
zostawił pokonany

tysiące powstrzymanych zdań
położę między kwiaty
utkwiły zaciskając krtań
w marmurze wiecznej daty