Smutną staje się chwila, kiedy już wiesz,
że nikomu nie jesteś potrzebny
serce jeszcze młode, a puste
nie ma komu snuć miłosnych opowieści
- milczy dobrymi uczynkami
wspomnienia, zamknięte w szufladzie
tęsknie wyglądają za światłem
- wyblakłe, nikomu nie służą
nie patrzę, gdy pomarszczone dłonie
z trudem chwytają powietrze
muszę już iść, ale wrócę
choćby po łzy, które schowałam
w Twoich oczach
( zainspirowane wizytami w Domu Spokojnej Starości)
17 October 2020, 14:28
Kiedyś też tego doświadczę, dlaczego odrzucam tę myśl...?
Pewnie nie tylko ja.
11 October 2020, 21:10
Bardzo smutny wiersz Marysia napisała.
Starość też jest smutna, czasem piękna jak jesień.
11 October 2020, 19:34
Marysiu, łza mi się zakręciła, choć nie chowałam jej wcale.
I cieszę się, że moją babcię mam przy sobie, nigdy bym jej nie opuściła i nie oddała, nawet własnym rodzicom :)
Piękny wiersz.