Słowa, spojrzenia, noc i moja cisza

Słowa
One milkną tuż po opuszczeniu ust,
W ciszy drżą powietrzem sunąc wstęgami,
Gdzieś świat, gdzieś księżycowy kurz,
A tutaj tylko my, między słowami.

Spojrzenia
To łąka i las, stracony czas,
Policzki i szyja, serce rytm wybija,
A w oczach, na rzęsach, źrenicach
Boleśnie się zachwycasz.

Noc
już nie tańczy,
Chociaż wciąż cicho śpiewa.
Pochyliły smutki jesienne drzewa,
A zegar zamarł niczym Stańczyk.

Patrzę nawet na echo, na cienie.
Patrzę na słowa i usta.
Patrzę na tytuł Prousta.
Wszechświat zamyka mi oczy z drżeniem.
Za późno na zbawienie,
Ale powstrzymam krwawienie
I aż do końca spróbuję ustać.

Quid Quidem