Efekt domina

Słowa na drzewach wiszą zamiast liści
W tym sadzie pełnym marzeń
W garści skradzionych winogron kiście
Na oczach rany od oparzeń
Układasz klocki żmudnie wybierając
Kolory, kształty, sprawdzając plany,
A kiedy nagle wszystkie chwile stają
Zostają po upadłym tylko rany.
Tych sadów krocie, aż po horyzont,
W każdym samotny cień sadownika
Wszyscy poprzez liście swoich drzew widzą,
Nie słyszą nic prócz medialnych cykad.
Przypadkiem spojrzałem wyżej, na Ciebie, Panie
Jak drżysz, gdy upadają niesforne domina
Popchnięte wzajem, lub czasem przez zamieć,
Wtedy łzą deszczu żegnasz, choć nie Twoja wina.
Mój uśmiech, trochę nie na miejscu chyba,
Przez szorstkie krawędzie zmęczonej duszy,
Bo wiatr oparł mnie o jej piękne skrzydła,
I tak porzucił, choć sporo ukruszył.
Odtąd nie potrafię już ku ziemi spadać,
Pochylony klocek, zgasł rumor strumienia.
Śnię uśmiech na nieznanych wcześniej śladach,
I trwam tak, podtrzymując ją ramieniem.
Niech będzie co będzie, i noc niech bieży po dniu,
Tymczasem śnię nieskończoność z nią, teraz i tu.

Quid Quidem