Istota Społeczna
Siadłem na krześle
i siedzę i dumam.
Gdzieś w mym umyśle,
rozpiera mnie duma.
Czas leci do przodu,
i twardo dalej siedzę.
Myślami, zakańczam,
spokoju młodą erę.
Mijają godziny,
bezradność się wprasza.
Nie ma tu niczego!
Nikt mi nie rozprasza!
Pieniądz z mej kieszeni,
umyka stopniowo.
Głód w mym żołądku,
trzeszczy swą melodią.
Za szybą słońce,
wiatr już przestał szumieć.
Po co sam tu siedzę?
Idę tam gdzie ludzie!
16 April 2013, 00:21
Ludzie podążają przed siebie, ale zawsze można ich w pobliżu spotkać ;)
14 April 2013, 18:13
Owszem, jednak nie można zapominać, że bez ludzi się nie da, trzeba trzymać umiar, szanować siebie i zawsze mieć na uwadze tylko i wyłącznie swoje dobro, kto o tym zapomina legnie pod gruzami innych ;)
Życie to jedna wielka rywalizacja każdy człowiek to jednostka będąca potencjalną konkurencją dla nas samych kto nie dba o swoje życie tak ma, ale tego uczymy się z czasem i żaden wiersz na to nie pomoże ;D
Pozdraw!am Wszystkich ~Pan_Pardon :D13 April 2013, 02:38
Uważaj na ludzi, wielu z nich zniszczy Cię przy każdej możliwej okazji, dla własnego zysku.
