Siewcom wiatru

Rzucaj słowa na wiatr
niech roztańczą sobą ciszę
choćby puchem ulotniejszym
podniebnej dziatwie
przydrożnych mniszków
dmuchawcom
Rzucaj hojnie
nawet jałowej ziemi
zasłuchanych w siebie
obojętnych
nie przechodniem i parkom
wiosna rozkwita śpiewem ptaków
lecz wybrankom
choćby nigdy nie powróciły
Puste dźwięki stają się powietrzem
nim w fale
rozszumią przestrzeń
echem
ty rzucaj pełnię
rozdzwoń srebrem
złoto milczenia
jak pszczoły lipcowe słońce
Księżycom jaśniej
zbłąkanym snom
otwórz lunatyczną drogą ciemność
niesionym lekko
wiatrom rzuconym słowom
by roztańczyć noc
zasłuchanym gwiazdom
poezją