w drodze do ...

ranek w Ignatkach
pod skulonym słońcem
bursztynowe konie stąpają za horyzont
tylko im ufa wiatr
bojąc się szczerości kobiet

marzycielom wystarczy kawałek nieba
i kamienne schody donikąd
rzadko otwarte okno
z widokiem na dworski cmentarz
gdzie pająk przedzie nić wiosna zieleń
a lumpy połykają Żubra
gasząc puszki na mogile

na ścieżce wśród trawiastych stawów
spotykam zagubione twarze
takie chwile wita się świeżym chlebem
czerstwym trojańskiego konia
ku przestrodze nieprzyjaciół