Pocałunek Gai

Przytulała się do ludzi, wierząc, że są drzewami.
Mówiła do nich szeptem, by nie spłoszyć motyli.
Surowość jej natury była zaproszeniem do tańca.
Jej melancholijna radość lekko kształtowała obłoki.
Mając w garści piasek, nadała mu imię rubin.
Gestem swego ciała spajała się z żywiołami.
Potrafiła z głuchej sztuczności zagrać autentyczną melodię.
Wypływała krystalicznym źródłem, szukając w dolinie swych korzeni.
Rozszarpana spojrzeniami ordynarnych myśli.
Krystaliczne spojrzenie karmiące z całkowitym oddaniem, pożegnania.
Nadała czci, liściom, wspomnieniom tych wspaniałych chwil.
Ucałowała ziemię, odciskając znamię na zaczerwienionych liściach drzew.