Świątynia

Przysnąłem pod drzewem,
Snując kształty dźwięków,
Licząc każdą kroplę,
Pozbawioną lęków,
Każde słowo zmienione,
W cichą obietnicę,
Słowo puste – znużone,
Które podtrzymuje życie.

Słuchałem wątłych kształtów,
Spojony ich słodyczą,
Miłą iluzją znaczeń,
Dawno poznaną tajemnicą,
Tak skorą do ckliwych wyobrażeń.

W końcu miejsce pod drzewem,
Zmieniłem w swą świątynię,
Pełną znaków przeszłości,
- bezbarwnych malowideł,
Wierząc, że skoro trwa, to nie przeminie,
Nie zaznawszy własnych sideł.

Teraz – cóż pozostało,
Sennie trwające kolumny,
Kilka słów zaklętych w przestrzeni,
Cień kształtów przez czas wyplutych,
- głos, co zwodniczo się mieni.

I choć to upadła świątynia,
Tak chętnie do niej powracam,
Bo tylko w jej chłodnych murach,
Własną przestrzeń - przekraczam.