Chrystus z Ostrowa Wielkopolskiego

Przysiadł na łóżku szpitalnym
Człowiek nad wyraz przeciętny
Skromnie jak na początku szpitalnej bytności
Kolana chude miał spięte do siebie

Rozkłada odzież w szafce pacjenta
Wykłada o wszystkim pamięta
Buduje pomału świat swój mały
Świat nowy swój świat covidowy

Monitor wskazuje liczby
Jego żywota i ile w nim jeszcze siły
I nie ma za dużo dobrego
I tlenu nie ma zbyt wiele

Tak oto został
Zbyt może pochopnie
Uśpiony morfiną i na amen w pacierzu
Z rurami złączony

Wpierw ciało jego wygięło w cierpieniu
I pierś się uniosła nad grono w pancerzach
własnym swym tchnieniem ostatnim
A potem opadło jak Chrystus

W ramiona łóżka szpitalnego

Oto jest pieta tutejszego Chrystusa
W szpitalu covidowym
Ostrowa Wielkopolskiego
Dnia dziewiątego października roku dwudziestego pierwszego