Szlakiem Czarnej Perły

Przydrożna tarnina
wplotła we włosy
śnieżnobiałe spinki
dobierając warkoczem bujne loki
splątane w ciernistym oddaniu

U jej stóp wiosna rozświetliła
barwny kobierzec polnych kwiatów
tuląc promienie słoneczne
do swej skroni

Smukłe brzozy woalem
w kolorze nadziei
okryły nagie ramiona
coraz dłuższym dniem
zaczarowane

pozując dumnie
n a tle zzieleniałych modrzewi
jakby stały na czerwonym dywanie
oskarowej gali

Matka natura fiołkowy chodniczek
poprzeplatała złotym akcentem
na bezkresnych łąkach zieleni

Malując od czasu do czasu
na ich obrzeżach
figlarne poletka stokrotek
cieniem zapomnienia

I tylko drewniany zatroskany Chrystus
pochyla się coraz niżej
nad ich odbiciem w strumyku

zastygnięty w zasuszonym bezruchu
swojego stwórcy pana

kwiecień 2014