Tam, gdzie znikają drogi

Przez cichą noc skrada się czas
Skrzypieniem sekund, szelestem cieni.
Zabija powoli przyszłość w nas
Przeszłością, której już nikt nie zmieni.
I ja w niej znikam, milknie zbity puls
W asfaltowym bagnie zanurzany.
Nie czuję serca, oddechu ani ust,
Nie bolą czernią zalewane rany.
Wszystko przestaje mieć tu znaczenie.
Uśmiechy, dotyk, nawet nadzieja.
Przed chwilą nasze były przestrzenie.
Teraz, choć wciąż ja, to już nie ja.
Lepkiej czerni fala stopniowo sięga szyi,
Płucom zabrakło wcześniejszej woli,
Jeszcze tylko pamięć sennie kwili,
Ale i ona kładzie się powoli.
Stoisz na brzegu. Patrzysz bez drgnienia,
Pamięć szarpnęła ostatkiem sił.
Tak czas smolisty nocą świat mój zmienia.
Zgasł dzień, światło, śmiech. Gaśniemy i my.

Quid Quidem