Wiosna w koronie

Przeszywa dreszczem gorączka ognista,
w zapachach życia współczesna historia
wpisuje w karty czarnym scenariuszem,
jej blask ciemnieje na następny lockdown.

A w tym zamknięciu niepewność panoszy,
odgłosy ciszy wrzeszczą niepokojem,
bezgrzeszny grzesznik o spowiedzi marzy,
może wyprosi to szczęście pechowe.

Kolejna wiosna śmiercionośnym żniwem,
ziemia rozmarza, rośliny budzą się,
w dzień coraz cieplej, w drzewach gnieżdżą ptaki,
pomimo słońca mroczne amen– rozpacz.

W kolorach kwiatów zastygły: bezsenna
noc wyobrażeń o nieziemskim raju
i nieme krzyki, piekące gorzkie łzy...
lecz są gdzieś ludzie szukający prawdy.

Snem suche poty dla spragnionych zdrowia...
śmierć zawsze żywa, acz w chowanego gra.
Dość! teraz życie ma pierwszeństwo. Boże,
Ty ocaliłeś syna, ocal i nas!

©Krystyna Anna Szklarczyk
25.03.2921r./22:10
jedenastozgłoskowiec ze śred. 5/6

(wiersz na dniach powróci z druku)

obraz z sieci Google,
kolce akacji | Internetowe królestwo zwierząt