Bez Czucia
Przepastne pokłady złowrogich słów
przygniatają ciężarem szepty kiedyś czułe…
Tchnienie dobra po hausty ostatnie sięga w pamięci
tworząc kronikę istnienia… jakże żałosną.
Pośród pomarszczonych woluminów od łez
trudno znaleźć karty gdzie szczęście było skrybą
Tło losu bielą stronic z brudem już nie walczy
Po nadziei jego wakat pozostanie na zawsze…
Cienka kursywa chwil spełnionych wyblakła
i oczy przekrwione troską jej nie dostrzegą
Wysycha już źródło z którego pił życie
dogorywa płomień woli istnienia...
On to więc;
poddańczym pokłonem ponagla nieuchronność…
Bez pamięci
Bez lęku
Bez czucia…
Autor
4 August 2012, 10:26
Dopóki w źródle chociaż jedna kropla, zawsze trzymamy się nadziei i woli istnienia...
Witaj Romanie, miło widzieć Cię po...urlopie, a teraz ....do " roboty"... :))
4 August 2012, 09:26
Falco dla pewnego typu ludzi dobra nawet Bogu nie starcza a co dopiero mnie :)
Pozdrawiam :)
3 August 2012, 20:52
Dla Ciebie Romku ten klip,tak mi się jakoś skojarzył z Twoim wierszem -pozdrawiam serdecznie
3 August 2012, 12:06
bardzo ciekawe spostrzeżenie ..ad dekalog i psyche w jednym jakby wierny ideologii Raku
3 August 2012, 10:20
Muszę się na nowo rozpędzić, by dogonić optymizm... ale go dopadnę :)
Pozdrawiam Was Bardzo Serdecznie i dziękuje za odwiedzinki! :)
3 August 2012, 09:55
Wysycha już źródło z którego pił życie
dogorywa płomień woli istnienia... -zabrzmiało : i nic już się nie chce...
smutno...choć b. ładnie-miło ponownie przywitać Cię z uśmiechem:)
