Po linie życia

Przepaść pod nami kroków niezdarnych,
w ciemności, lecz oślepieni tchnień blaskiem.
W prawo, być może lewo taki pytajnik,
nieokiełznanej natury naszej.

Wyprostowani, bądź na kolanach,
samotnie czy pod rękę
na bakier ze stwórcą w dorosłych rozstajach
przemierzamy piękną udrękę.

Ludźmi innymi malowani
sercem wraz z nienawiścią,
kroczymy wybrukowanymi ścieżkami
licząc łaskawości korzyściom.

Tańczymy na linie której brak przeznaczenia.
Rytm oddechu wyznacznikiem naszym,
ktokolwiek - i tak będzie cierpiał,
aż do zerwania liny, życie będziemy kochali.