Przeciągnij mnie na drugą stronę,
bo siebie przesyt mam,
i ciąży mi na barkach,
ciężar słów nie rzuconych choćby na wiatr.
W połowie drogi do siebie zawracam,
bo niewydeptaną ścieżką,
demony przeszłości się przechadzają.
Boję się konfrontacji,
choć od dziecka,
nazwana byłam opętaną..
Przeciągnij mnie na drugą stronę,
bo siebie nie odnalazłam w sobie,
i tłumiąc erupcję w lawę zamieniam wszystko,
co tak kruche biorę w swe dłonie.
Weź mnie tam,
gdzie nicość znaczy coś,
gdzie ciepła lawa wciąż tłumiona,
nie będzie już zagrożeniem,
a roztopi serc ludzkości lód,
będzie dla mnie i dla nich ukojeniem.