Codzienność

Poranek smutkiem zdobyty
Droga przebyta przypadkiem
Każdy krok w Jej rytmie
Drzwi otwarte do myśli ukradkiem

Klucz beznadziei znów skrzypi
I stuka but o brzeg podłogi
Ona w szeleście za oknem
W strumieniu codziennej pogody

W świetle ciasnego pokoju
Na krześle twardym od czasu
Słyszę Jej słowa nuta po nucie
W niemym utworze hałasu

Kawa gorąca myślami
Kurz osiadł samotnie
Tylko obraz Jej niewidzialny
Cieniem odbija się w oknie