Mknę

ponad drogami i łanami zbóż
wyciągam dłoń
łaskoczę wysokie trawy
oddycham szaleństwem kwiatów
wariacjami barw

Pędzę
mijam wiejskie ogrody
zlizuję mleko z ust

I unoszę się
ponad beton miast
szum kroków
cienie uśmiechów

Mknę
przeobrażając się we wszystkie istoty
własnego istnienia
i trwam
w najpiękniejszej formie
siebie