Depresja...
Pojawia się nagle
a niekiedy dniami dojrzewa
W gęstwinie myśli i trosk
sieje zwątpienie
siły do życia zabiera…
Na płótnie duszy smutnej
szarymi farbami obrazy maluje
pełne bólu, beznadziei, bezsilności…
Smutna pani depresja
kosi radość w człowieku
niczym żniwiarz uśmiechnięte maki
zagubione w zbożu…
A człowiek zaś z bólu w samotność ucieka
siada przy oknie i na promień słońca czeka…
11 April 2011, 12:06
Zgadzam się z poniższymi opiniami a od siebie dodam, że żadne leki ani specjaliści nie pomogą jak "promień" który trzeba odnaleźć. Myślę, że wsparcie bliskiej osoby i miłość są najlepsza terapią.
Pozdrawiam serdecznie Gerardzie, swoimi słowami grasz na strunach mojej duszy.
8 April 2011, 14:41
Warto o ten promień walczyć, bo można go życiu wydrzeć jak nić z szarego płótna zarysowanego bezzębnym i szarym uśmiechem.
Piękny wiersz, to znaczy poruszający temat dotykający wiele osób.
Technicznie tez jest na duży plus.
Pozdrawiam.
8 April 2011, 12:20
Gerardzie...
Jak dobrze, że domalowałeś na szarym płótnie ten jasny promień, który jest tym dla obrazu, czym Twój uśmiech zaklety w słowach, myślach, wierszach... dla nas, którzy tak chętnie do Ciebie wracamy...
Pozdrawiam;)