Poezja zasłuchana w człowieka

Poeta rodzi się i umiera
W swoich wierszach
Niczym wiatr nieraz cichutko szlocha
Innym razem wyje na bezkresach

Wschodami i zachodami słów
Odmierza czas
Wymietym słowom znajduje dom

W zmieniajacych się porach roku
Nastroi i chumorów
Spaceruje boso po świecie poezji

Zabiera cienie z sufitu

Gdy słowa ością w gardle stoją
Poezja wsłuchuje się w człowieka