Miasto wygasłych lamp
Pod zasłoną mgieł
Wodospad łez opada.
Za nim jaskinia czasu
Cień tajemnicy kryje,
Tam głuchy wody grzmot
Historię opowiada
O mieście płonących lamp,
Co dzisiaj są niczyje.
W tym mieście ognisk dym
Nie snuje się po niebie
Pośród wygasłych popiołów
Wiatr życia już nie wieje.
Okiennic kamienny wzrok
Odbija się od szyb,
Co jak umarłych oczy
Otwarte nie widzą siebie.
Tam na ulic pustyni
Tańczą wyblakłe listy,
Podmuchem westchnień ciężkich
Znad ziemi unoszone.
W dworców pustych przystani
Nie czeka nikt na bliskich,
Gdzie żadnej już z kamienic
Nikt nie nazywa domem.
Lecz właśnie do tego miejsca
Ucieka nocami dusza
Melodią skrzypiących mostów
Bezwiednie uwiedziona,
Gdy pośród ulic gwarnych
Samotność się lekko porusza,
Azylem najwierniejszym
Zapomnianej osady ramiona.
20 December 2010, 14:20
A ja wciąż nie mogę wyjść z podziwu, jak Ty Madziu subtelnie i z wyczuciem potrafisz zagrać na strunach duszy i klawiszach najskrytszych myśli...
Miłego dnia droga Poetko:)
19 December 2010, 15:15
Powiem tak: przepiękny :)
Chciałam przytoczyć ulubiony fragment, ale wyszedł mi prawie cały wiersz ... :)
19 December 2010, 13:19
Damianie, zawsze zostawiam Ci drzwi uchylone do tych obcych światów, gdzie wiersze z obłędu powstają.
Dziękuję Ci za te słowa.Feliksie, dziękuje!
Miło mi to czytać, zwłaszcza, o tym że "tak szybko się kończy" :), bo miałam skrupuły, że jest zbyt długi:)Pozdrawiam Was serdecznie miłego dnia życząc!
19 December 2010, 11:25
Madziu, podróż do krainy Twoich wierszy jest jak cudowny rejs... Po oceanie wzruszeń, pięknych słów... :) I choć czasem nad głową świeci Słońce, czasem prószy Śnieg,
to dziękuję Ci, że jesteś Ty i Twoja Poezja :)
Wiersz zabieram i pozdrawiam cieplutko :-))
19 December 2010, 10:37
Dziękuję Ewo za cieplutkie słowa, w ten zimowy poranek:)
Miłej niedzieli życzę:)
19 December 2010, 10:34
Twoja wyobraznia do pisania wierszy jest niewyobrażalnie piękna.
Pozdrawiam śnieżnie,aczkolwiek cieplutko:))