imaginacja
po całym dniu wędrówki
wokół Ciebie
wytyczonym szlakiem serca
siadam na kamieniu
na skraju sumienia
z gęsimi piórem w dłoni
i kartką wymiętą
od kosmatych myśli
piszę...
lgnę do Ciebie
jak alkoholik sięgam po butelkę
popijając Cie jednym duszkiem
lgnę do Twojej skóry
niczym wilk do owcy
pragnąc Cię jak tlenu pod wodą
zamykam się w kule ciszy
powieki zasłaniają Twoje zdjęcie
wyrzeźbione wyobraźnia w głowie
chyba nawet dobry Bóg nie pomoże
kiedy rozum próbuje ugasić serca ogień
23.12.2011
7 January 2012, 02:18
Piękny jest ten ogień, który pozwala nam to pisać.
Bardzo podoba mi się Twój styl. Trzymaj ten kurs!
Pozdrawiam ;)
27 December 2011, 16:17
Tak sobie myślę, że...taki serca ogień tylko..." głupota" mogłaby ugasić, bo nawet rozumowi byłoby ...szkoda :):)
Bardzo ładny wiersz...Michale
Pozdrawiam i życzę miłego popołudnia :)