Nie mów nic – sama zgadnę

Pęknięte niebo krwawi rozognionym zachodem
– ja także zarumieniona,
chowam twarz w dłoniach,
licząc przybrudzone refleksy dnia
stygnące w ramionach.

Niemożliwością jest, by każdy kolejny raz
smakował pierwszym,
śmiercią naturalną umarł
powielony wyraz cichego uwielbienia
– ja także zniknęłam,
przedłużając aż do wyczerpania
sny o grzesznie przedawnionych
wejrzeniach…