Żółte kaczeńce

Pędzimy jak pociąg.
Zatracamy się w doczesnym życiu. Gubimy orientację gdzieś po drodze.

Czasem pomknie modlitwa ku niebu
z prośbą do Miłosiernego Boga.

I, skoro nastanie świt, historia powtarza się ta sama od lat.

Uklęknął w pokorze wierny lud.

Pielęgnujemy tradycję.
Przekazujemy potomstwu.

Wiara różne ma oblicza.
Jedni skromni inni zdobią się złotem. Przecież nic nie zabierzesz ze sobą…

I stanie naga dusza przed Bogiem.
Z koszem darów ozdobionym w żółte kaczeńce.
I cóż, Bóg odpowie?
Widział nasze zło i dobro…

Więc może nie jest jeszcze
za późno, spojrzeć na siebie.
I zrzucić złote szaty.

A może wtedy Święty Piotr
otworzy nam niebiańskie bramy.