wiersz banalny

A cóż, że jesień...
Jesiennym, całkiem jeszcze znośnym wieczorem przesyłam Wam uśmiech.
:)))

Cóż za skromność :)

Jakikolwiek mój kleks pod tym wierszem będzie przenajbanalniejszy.
Miłego wieczoru. :)

O "matko jedynąca"...a ja chciałam już zakładać suknię cienką...i siną dal z tym moim majdanem...
:))

te wierszydło, jak je zwiesz, to dowód, że nawet w melancholii jesieni można piękno dostrzec.

Napiszę tylko, że cały czas bez przerwy jestem pod wrażeniem i z wielką przyjemnoscią czytam Twoje wiersze, luterin. Pozdrawiam.

Nölle to wierszydło krew mi psuje...:)))
Podoba mi się tylko jak mi się liście ubrały w słowa w ostatnim wersie.

banalna to ja jestem w tym swoim wierszoklectwie.

jesień słowami namalowałaś. I nawet mniejszy żal po rdzawych lecie.

To chyba dobrze ?
:))

hhmm chociaz ta jesien jakos mnie nie nastraja :( ty to zrobiłas:)))