Meduzy
Otwieram powieki by świat przeistoczyć,
świat ciał pomiętych i dusz poszarpanych,
i serc odważnych co boją się skoczyć,
choć skok już zrobiły - przez ukochanie.
Pamiętam jak z bratem szukałam na plaży
meduz wydartych morzu przez żywioł,
zdeptanych przez ludzkie ciała bez marzeń
- rzucałam je w fale z nadzieją, że żyją.
Co było całością człowiek rozdzielił
- granic, podziałów nieszczęsny Demiurg.
I piekło sam stworzył tu, na Ziemi,
choć nazwę dla niego ukradł Niebu.
Nie ma miejsca na myśli znaczące,
gdy potok słów nasze zmysły pieści.
I nie ma słów co opiszą milczące
spojrzenie, gdy ból już się w nim nie mieści.
Powieki zamykam by w sen się zatopić,
choć morze snów słone, a rany otwarte.
Nim usnę zostawią ślady me stopy
na piasku, gdzie marzeń meduzy rozdarte.
7 February 2011, 08:06
na piasku, gdzie marzeń meduzy rozdarte
zostawię ślady swych stóp, czasem zatarte;-)
29 December 2010, 14:01
Może dlatego, że surrealistyczny świat Salvadora jest mi bardzo bliski, choć bezpośrednio z jego obrazów inspiracji nie czerpałam.
Jeśli moje porównania mają "moc" przywoływania jego wizji, to bardzo się z tego faktu cieszę :))Aga, Damianku - bardzo dziękuję za Wasze, tak ważne dla mnie, słowa...
Miłego, magicznego popołudnia, pozdrawiam ciepło :-)
29 December 2010, 11:52
"Powieki otwieram" i "Powieki zamykam", a pomiędzy, słowa, których nic nie jest w stanie opisać... Niesamowite... Zabieram i pozdrawiam cieplutko.
28 December 2010, 22:28
Powiem Wam jedno - potraficie wzruszyć...
Dziękuję :*Pozdrawiam Was cieplutko życząc cudnych snów :)
28 December 2010, 17:30
Marie, czytam i naczytać się nie mogę...
Piękny o takim wierszu brzmi zbyt ubogo!
Zatonęłam w pejzażu tego "świata ciał pomiętych i dusz poszarpanych" jak na obrazach Salvadora Dali...