ostatnie przymierze zawarte z tym który
myśli o duszy jako o kawałku sumienia
nie rozumie rozpaczy przemijania
odnajdywania się w nim
po okruszku składania siebie w całość
przy rozsypaniu najgłębszym
przekrwionych do głębi istnienia kości
a w tych kościach jeszcze szpik zatruty
smutkiem

upadam nisko z każdym moim poddaniem się
wracaniem do tych wszystkich ludzi
którym wystarczy podstawić dwie miski:
z wodą i z karmą i obok tego budę, a oni
będą
się cieszyć życiem
cudownie nieświadomi