Sens życia

Oddycham powoli zimnym, mokrym powietrzem.
Ostrożnie otwieram oczy.
Ciemno.
Słyszę tylko niespokojny szum rzeki.
Swobodnie zaczynam się wychylać.
Dłonie delikatnie ześlizgują się z wilgotnej barierki.
Jeszcze raz spoglądam na świat.
Budynki toną w cichej nocy,
Ulice milczą mgliście oświetlone.
Pustka.
Cisza.

Czas lecieć.

Jedna ręka daje wolność.
Co to za dźwięk?
Omiatam wzrokiem okolicę.
Tam!
Widzę go...
Przyjaciel.