Pod wiatr...

Obiecali miłość i świat bezpieczny.
Obiecali spokój i że nie zazna głodu.
Obiecali…przed Bogiem na wieki.
I wszystko zaprzepaścili w swoim nałogu.

Rodzice nie godni tego miana.
W butelce topiący uczucia.
Budzący się na kacu z rana.
Bez radości, bez miłości bez czucia.

Na ulicy znalazł spokój ducha.
Ulica stała się jego domem.
I choć czasami wiatr w piersi mu dmuchał.
Ze łzami w oczach szedł ciągle do przodu.

Ludzie go skreślili, bo syn alkoholików.
Wychowany w patologicznej rodzinie.
Pewnie pełno w nim złych nawyków.
Pewnie tak jak oni nurtem nałogu popłynie.

Wielkie było ich zdziwienie.
Gdy po latach spotkali się z tym mężczyzną.
Oni wódką doszczętnie zniszczeni.
On szczęśliwy z szczęśliwą rodziną.

A morał tego wiersza jest oczywisty.
I nie wszystkim jeszcze znany.
Ci, co przekreślają innych ludzi z góry,
Sami często przez los są okrutnie karani.