Cerowane niebo

O świcie miasto tli się
resztkami świateł przedmieścia
idę z aparatem
wpatrzony w kontury fabryk
sylwetki ciał ludzkich
przez noc pozbawionych ostrości

Potyka się lekko zawiana
kobieta z butelką rozpaczy
śmietnik ptakami oddycha
tu życie ma gniazdo
wyplatane z wikliny
nierównej walki
naszego istnienia...

(Z kieszeni wyciągam kartkę
z wierszem zapomnianym)

Turystki
wygrzewają się w słońcu
jak jaszczurki na kamieniach
drażnią brodawkami
napalone słońce
muskające promieniami
po pępuszkach i udach
spoconych
od namiętnego nęcenia...

(Przepiszę to, może przepiszę, r...)

Marka