O Andrzeju

Nie zauważali jego cierpienia
w popielniczce
pełnej pokurczonych niedopałków
w zawiesinie tytoniowego dymu
powlekającego świat
odcięty brunatnymi zasłonami

Nie brud
malował mu paznokcie
na żółto
brunatnymi słowami
to schizofrenia
odciskała piętno
łapczywie palonymi skrętami

Pamiętam jak malował obrazy
kleił w dłoniach wiersze
chleb smarował prozą
surrealistycznie patrzył z przejęciem

Kiedy odszedł
ludzie mówili
dobrze
bo męczył się
w swojej chorobie
został po nim pies
uśpiony
dla świętego spokoju

i wygody.