Odkupienie

Niebo Dantego, sceny gwiezdne-szare i mleczne,

pod tym obrazem ukłon złóż pokorny.

Utracone piękno, ciała świątynia-sprawy odwieczne,

nie zmąci siły bagno człowiecze i los przekorny.

Jutrzenko, która światło niesiesz cieniami pokryte,

błądzisz wśród ludzi tak jak drapieżnik pośród krzewów.

Głosząc zawoalowane prawdy dawno już odkryte,

jak dusze zgubione dobijają ku niebezpiecznych wód brzegów.

W arkanach ruin już dawno zapomnianych,

na trupach dawnych epok potężne mury wznosi.

Bram piekła strzeże- tak często odwiedzanych!

W charonowej łódce modły swe zuchwale zanosi.

Cnotliwa bestia, szatan uczuć pożądliwych ojciec,

grzechów kamieni nosiciel- naszego brzemienia.

Słodkich snów, euforycznych marzeń koniec,

tak jak i początek bolesnego jak ciernie odkupienia.